Autisme en sport [deel 1]

Gisteren had ik weer zo’n dag. Een hele dag hard gewerkt, vermoeid naar huis rijden en dan 45 minuten in de file gestaan. Het enige waar ik op dat moment aan kon denken was dat ik trek had ik KFC. In mijn vorige blog had ik al aangegeven dat dit iets is waar ik vaker mee struggle. Soms win ik de strijd die ik met mijzelf voer en soms verlies ik hem. Gisteren was ik er even van overtuigd dat ik hem zou gaan winnen. Ik had namelijk besloten om een simpele maaltijd bij de supermarkt te halen. Een compromis, ik hoef niet te koken maar het is ook geen fastfood maaltijd. Uiteindelijk sta ik bij de kassa, maar zonder maaltijd. Te moe om terug te gaan besluit ik naar huis te rijden en dan niets te eten. Het moment dat ik echter de rotonde oprijd zie ik tegenover de supermarkt een KFC staan. Zonder na te denken sla ik af en voor ik het weet sta ik in de Drive te wachten tot ik kan bestellen. Ik heb de strijd verloren.

De struggle die ik ervaar is niet gemakkelijk en snel uit te leggen. Het heeft voornamelijk te maken met de prikkels die ik ervaar. Mijn zenuwen reageren door mijn autisme anders op prikkels. Ik hoor, voel, proef en zie veel meer dan mensen zonder autisme omdat mijn hersenen niet goed in staat zijn te filteren. Dat is behoorlijk vermoeiend. Zo’n bezoek aan de supermarkt kan overweldigend zijn waardoor ik moeilijk kan nadenken en geen goede keuzes kan maken.

Zodra ik de winkel binnen stap voel ik de airco blazen op mijn huid, hoor ik de muziek in de winkel en de bezoekers die praten, de winkelwagens die langsrijden, het bijvullen van de andere producten en de karren waarmee de medewerkers door de winkel lopen. Hoe verder ik de winkel in loop, hoe meer mensen ik tegen kom en hoe meer geluiden van anderen ik hoor. Mensen pakken producten uit de schappen en ik hoor verpakkingen ritselen. De kou van het koelings- en vriesgedeelte geeft een prikkel op mijn huid en ook botst er af en toe iemand per ongeluk tegen mij of mijn winkelwagen aan. Ook dit zijn allemaal prikkels.

Bij de kassa hoor ik het gezoem van de band, het geld in de lades, het piepen van de pinautomaat, plastic tasjes die ritselen en karretjes die weggereden worden en ik vang alle gesprekken om mij heen op. Bij het afrekenen moet ik natuurlijk een sociaal wenselijk praatje met de kassière houden en mij concentreren op het inpakken van mijn tas. Ik ben traag en voel de druk van de mensen achter mij.

Ik vind het heel lastig om alle geluiden en andere prikkels die ik hoor en voel niet te registreren waardoor ik alle prikkels tegelijkertijd binnenkrijg. Elke prikkel die binnenkomt is een druppel in mijn emmer. Hoe meer prikkels ik dus op een dag binnen krijg hoe voller mijn emmer is en hoe voller mijn emmer is hoe minder ik kan hebben of kan doen. Dit heeft dan ook weer invloed op mijn gezondheid. Na een lange dag werken vind ik het vaak heel lastig om nog een gezonde maaltijd voor mijzelf te bereid of om mijzelf te motiveren om nog even naar de sportschool te gaan. Dit zijn echter wel dingen die belangrijk zijn om te doen. Ik heb namelijk gemerkt dat hoe ongezonder mijn lifestyle en mijn lichaam zijn hoe moeilijker ik het vind om met prikkels om te gaan. In de afgelopen twee jaar ben ik erachter gekomen dat er kleine tips en tricks zijn die mij helpen om toch iets gezonds te eten of om toch naar de sportschool te gaan.

De trick die ik gisteren heb gebruikt is het maken van een compromis. Nadat ik eenmaal thuis mijn honger had gestild en ik bij kon komen van mijn werkdag, was mijn overprikkeling ook iets verminderd. Dit zorgde voor wat extra rust in mijn hoofd en ondanks dat ik had genoten van mijn eten begon ik mij schuldig te voelen. Ik had namelijk mijn no fastfood streak verbroken. Het was al weken geleden dat ik voor het laatst fastfood had gehaald. Om mijn schuldgevoel te minderen besloot ik dus opnieuw om een compromis te maken. Dit keer geen belofte aan mijzelf, maar een belofte aan een ander. Een belofte aan mijzelf verbreek ik nou eenmaal makkelijker dan een belofte aan een ander. Voor ik mij kon bedenken schreef ik mij in voor de boksles die avond. Ik kon er op dat moment niet meer onderuit. De belofte aan mijn trainer was gemaakt.

Ik heb ook gelijk de belofte gemaakt dat ik vanaf nu elke maandag kom trainen. Deze belofte staat niet officieel vast met een inschrijving, dit kan pas 24 uur van tevoren, maar een mondelinge belofte werkt bijna net zo goed. Nu ga ik opzoek naar een oplossing voor mijn eetgewoonten.

In mijn intro gaf ik al aan dat autisme niet gemakkelijk in één blog uit te leggen is en dat ik in mijn aankomende blogs meer uitleg geef hierover. Daarom kan ik mij zeker voorstellen dat er vragen opkomen bij mijn verhaal. Comment hieronder je vragen en ik probeer deze zo goed mogelijk te beantwoorden.

Bedankt voor het lezen!

Liefs,

Imara

• Marijke 06 / Jul / 2022 @ 14:14

  Leuke blog. Leest makkelijk weg en toch krijg ik een hoop informatie over autisme. Ik ben heel benieuwd naar het vervolg